Upór kluczem do sukcesu w biznesie

Antigua, niewielkie, kolonialne i bardzo urokliwe miasteczko w Gwatemali. Jest wieczór. Spaceruję sobie bez większego celu ulicami miasta i mijam kobietę ubraną w tradycyjny, lokalny sposób i obwieszoną wyrobami swojego (prawdopodobnie) rękodzieła.
- Senior, może kupisz naszyjnik? - zagaduje kobieta wyciągając lewą rękę obwieszoną od nadgarstka po bark wszelakimi dobrami.
- No, gracias - odpowiadam z uśmiechem
- A może kupisz wisiorek? - kontynuuje kobieta
- Nie, dziękuję, nie potrzebuję - odpowiadam dalej grzecznie
- A może kupisz różaniec? - kobieta nie oddaje pola
- Nie, dziękuję, nie potrzebuję niczego - dalej grzecznie, ale już wyraźnie akcentując, że faktycznie, nie zamierzam od niej kupić niczego, ponieważ niczego nie potrzebuję
- A może bransoletkę?
- Nie, dziękuję
Następuje chwila zawahania, która może sugerować, że kobieta doszła do wniosku (słusznego), że nic od niej nie kupię. Nic bardziej mylnego, lokalna sprzedawczyni potrzebowała tej sekundy na to, żeby przerzucić się na prawą rękę, na której miała wyroby z wełny.
- Senior, może kupisz szal?
- ...
- A może koc?
- ...
- A może coś dla narzeczonej?
- ...
- A może coś dla żony?
- ...
- A może coś dla mamy?
- ...
- A może coś dla siostry?
- Tak! Dla siostry bardzo chętnie wezmę szal!
Ok, to ostatnie zdanie z moich ust nie padło (choćby z tego powodu, że nie mam siostry), ale wyraźnie cały upór sprzedawczyni zmierzał do tego, żebym właśnie takie zdanie bardzo chętnie wypowiedział. Nie potrzebowałem wisiorka, zawieszki, bransoletki, różańca, koca, kolczyków dla narzeczonej, żony, mamy, ale szal dla siostry to jest właśnie to, po co przyjechałem do Antigu'y w Gwatemali.